czy świadek jehowy może być lekarzem

Świadkowie Jehowy w Polsce – społeczność Świadków Jehowy w Polsce licząca w 2021 roku 113 723 głosicieli, należących do 1272 zborów (w tym zbory i grupy obcojęzyczne oraz polskiego języka migowego). Trzeci pod względem liczebności związek wyznaniowy w Polsce, jedna z 27 wspólnot Świadków Jehowy na świecie, których liczebność przekracza 100 tys. głosicieli. W 2021 roku Pozwy i odpowiedzi na pozew zawierają często liczne wnioski o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków. Nie zawsze jednak świadek dysponuje wiedzą, która jest istotna w sprawie. Zgłaszając w postępowaniu cywilnym wniosek o jego przesłuchanie warto również pamiętać, że obecnie świadek może składać zeznania także na piśmie. Świadek w sprawie karnej, który ma prawo odmowy zeznań, nie musi zeznawać – sam wybiera, czy złożyć zeznanie, do którego został wezwany, czy też odmówić. Jeśli zdecyduje się zeznawać, ma obowiązek mówić prawdę, a za ewentualne kłamstwo odpowiada karnie, jako za przestępstwo. Jeśli zdecyduje się odmówić, musi Może Świadkowie Jehowy nie znają Biblii tak świetnie, jak to się sądzi, a bibliści i ludzie, którzy "siedzą w temacie" patrzą na nich z politowaniem. Ale w porównaniu z typowym katolikiem typowy świadek zna Pismo Święte o wiele lepiej - nawet jeśli sprowadza się to do bezmyślnego czytania bez próby interpretacji i strzelania Kiedyś chętnie z nimi polemizowałam. Przygotowywałam się do takich rozmów z Biblią na kolanach oraz Strażnicą, by wiedzieć, co powiedzieć :) Oczywiście kończyło się na wielkiej obrazie i zaprzestaniu odwiedzania mnie,łącznie ze strząsaniem Mein Mann Flirtet Ständig Mit Anderen Frauen. Każdy obywatel ma prawo do decydowania o swoim życiu osobistym, w tym do wyboru metody leczenia. Zabieg przetoczenia krwi jest interwencją o podwyższonym ryzyku i lekarz musi uzyskać od pacjenta pisemną zgodę, niezależną od uzyskania zgody na inne rodzaje interwencji medycznej, np. na zabieg operacyjny. Jednym z przejawów autonomii jednostki jest prawo do decydowania o sobie samym. W zakres tej decyzyjności wchodzi również wybór metody leczenia. Interwencja o podwyższonym ryzykuZgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty, przetaczanie krwi jest to interwencja o podwyższonym ryzyku. Przesłanką legalności działania lekarza jest uzyskanie od pacjenta pisemnej zgody na przetaczania krwi. W doktrynie panuje przekonanie, iż wymóg wyrażenia przez pacjenta jedynie ustnej zgody na zabieg przetaczania krwi jest niewystarczającym. Sprawę oświadczeń reguluje § 8 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 19 września 2005 r. w sprawie określenia sposobu i organizacji leczenia krwią w zakładach opieki zdrowotnej, w których przebywają pacjenci ze wskazaniami do leczenia krwią i jej Zakaz palenia w praktyceBrak zgody bądź jej odwołaniePacjent, który dysponuje pełną zdolnością do czynności prawnych musi mieć możliwość wyrażenia zgody świadomej i swobodnej. Zgodnie z art. 34 ust. 2 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty zobowiązano lekarza do uprzedniego udzielenia zrozumiałych informacji na temat celu interwencji, stopnia jej ryzyka, przewidywanych korzyści oraz istniejących alternatywnych metod zastępujących krew, nawet niedostępnych w danym ośrodku leczniczym. Sformułowana w ten sposób informacja jest pełna. Zobacz: Usługi świadczone przez psychologa zwolnione od podatkuZgoda pacjenta musi być swobodna, nie jest dopuszczalne wywieranie nacisków na pacjenta w celu skłonienia go do wybrania danej metody leczenia, a w tym do przetoczenia sprzeciw złożony przed rozpoczęciem czynności leczniczych zamyka możliwość przeprowadzenia transfuzji, jako niezgodnej z wolą pacjenta. Nieuszanowanie tak wyrażonej woli stanowiłoby naruszenie dóbr osobistych. Zobacz: Sporządzenie profilu wody w kąpielisku obowiązkiem organizatoraKto może wyrazić zgodęOsoby dysponujące pełną zdolnością do czynności prawnych będą pozbawione możliwości wyrażenia zgody na przetaczanie krwi jedynie wyjątkowo, w ściśle określonych sytuacjach, w których stan świadomości i rozeznania wyklucza możliwość decydowania o interwencji medycznej. W odniesieniu do tej kategorii pacjentów regułą będzie uzyskanie zgody sądu opiekuńczego. Konwencja o Ochronie Praw Człowieka i Biomedycynie, która wyraźnie przewiduje w art. 9, że życzenia takich osób, wcześniej wyrażone, powinny być „wzięte pod uwagę”. Wynika z tego, iż uprzednio wyrażone życzenia pacjenta mogą stanowić jeden z elementów rozstrzygających o celowości interwencji. Ustawa o zawodach lekarza i lekarza dentysty w art. 32 ust. 5 zobowiązuje lekarza do uzyskania dodatkowej zgody na leczenie od samego małoletniego, obok zgody przedstawiciela ustawowego, jeśli pacjent ukończył 16 lat. Dotyczy to również czynności przetaczania Odpowiedzialność za błąd lekarski W każdym przypadku wystąpienia niezdolności do wyrażenia zgody powinna być uczyniona w dokumentacji medycznej stosowna informacja, określającą powody, nieodebrania zgody od tej przypadku wystąpienia konfliktu pomiędzy przedstawicielem ustawowym a pacjentem, który uniemożliwia podjęcie wspólnej decyzji, podstawą działania lekarskiego będzie zgoda sądu Leczenie bez granic czyli krótsze kolejki na zabiegi specjalistycznePrzypadek świadków JehowyŚwiadkowie Jehowy ze względu na fakt przestrzegania biblijnego zakazu przyjmowania krwi i chęci uniknięcia zagrożeń związanych z powikłaniami potransfuzyjnymi noszą przy sobie oświadczenie, w którym wyrażają swobodny, świadomy i kategoryczny sprzeciw dla każdej formy transfuzji krwi. W oświadczeniu wskazują osoby upoważnione do czuwania nad realizacją ich woli. Dokument taki zwyczajowo jest następującej treści: „ Uwalniam lekarzy, anestezjologów oraz szpitale wraz z ich personelem od odpowiedzialności za wszelkie szkody, jakie mogłyby wyniknąć z mojej odmowy pomimo ich odpowiedniej opieki, dopełnionej pod każdym względem” i zakończony jest podpisem własnym oraz dwóch świadków. Aby chronić swoich wiernych przed przetaczaniem krwi Świadkowie Jehowy, powołali do życia Komitet Współpracy ze Szpitalami. Komitety istnieją w 65 krajach, w Polsce jest ich 15 w większych miastach, głównie w siedzibach akademii medycznych. Komitety służą informacjami o dostępnym leczeniu alternatywnym, mogą zaproponować leczenie dziecka u innego lekarza bądź w innym szpitalu, a także umożliwić uzyskanie opinii innego lekarza podobnej Ceny leków wkrótce wzrosną?Małoletni Natomiast w przypadku osób małoletnich, w art. 34 ust. 6 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty stanowi, iż jeżeli przedstawiciel ustawowy nie zgadza się na zastosowanie przez lekarza metody leczenia stwarzającej podwyższone ryzyko (w tym przetaczanie krwi), wówczas lekarz może zastosować taką metodę po uzyskaniu zgody sądu opiekuńczego. Podjęta przez lekarza metoda musi być niezbędna dla usunięcia niebezpieczeństwa utraty przez pacjenta życia lub ciężkiego rozstroju zdrowia. Lekarz jest wówczas zobligowany udowodnić, że transfuzja w danym przypadku stanowi jedynie skuteczną metodę, a leczenie bez krwi nie wystarczy i nie da pożądanego ustawowy ma prawo uzyskania wszelkich informacji dotyczących celu interwencji, jej ryzyka, spodziewanych korzyści związanych z zastosowaniem, a także możliwościami zastosowania innego postępowania leczniczego. Zgoda lub sprzeciw przedstawiciela ustawowego musi być świadomy. Jeśli potrzeby zdrowotne dziecka można by było zaspokoić skutecznie w inny sposób, lekarz ani sąd opiekuńczy nie mają prawa narzucania rozwiązania. Odmowa przetoczenia krwi przez przedstawicieli ustawowych nie będzie stanowiła zagrożenia życia dziecka, jeżeli jego potrzeby zdrowotne zaspokoi leczenie bez krwi. W takim przypadku opiekunowie mają prawo domagać się zastosowania postępowania alternatywnego. obejrzyj 01:38 Thor Love and Thunder - The Loop Czy podoba ci się ten film? Peace—Can It Last? Pokój – czy może być trwały? (ang. Peace—Can It Last?) – broszura wydana przez Towarzystwo Strażnica w roku 1942 (po polsku brak). W trakcie trwania II wojny światowej działalność i/lub literatura Świadków Jehowy w wielu krajach były zakazane. Jednakże we wrześniu 1942 roku Świadkowie Jehowy zorganizowali 85 zgromadzeń pod hasłem Nowy świat. W głównym mieście kongresowym w Cleveland w stanie Ohio Nathan H. Knorr, wybrany w styczniu tego samego roku na stanowisko trzeciego prezesa Towarzystwa Strażnica, wygłosił przemówienie pod tytułem: Pokój – czy może być trwały? Wskazywał w nim, że mimo trwającej wojny musi nastąpić pokój. Opracowano plany wykorzystania tego okresu pokoju do zwiększenia działalności głoszenia. Zarząd Towarzystwa Strażnica, który wówczas stanowił Ciało Kierownicze, postanowił otworzyć szkołę misjonarską – Szkołę Gilead. hiszpańskiszwedzki „Szczęśliwy jest każdy, kto boi się Jehowy, kto chodzi Jego drogami” (PS. 128:1). PIEŚŃ 110 Radość od Jehowy W SKRÓCIE * 1. Co można zaliczyć do „potrzeb duchowych” i jaki mają one związek ze szczęściem? PRAWDZIWE szczęście to nie uczucie beztroski, które pojawia się i znika. Może trwać przez całe życie. Jak to możliwe? Jezus wyjaśnił to w Kazaniu na Górze: „Szczęśliwi ci, którzy są świadomi swoich potrzeb duchowych” (Mat. 5:3). Jezus wiedział, że Jehowa wszczepił ludziom silną potrzebę poznawania swojego Stwórcy i oddawania Mu czci. Właśnie to wchodzi w zakres naszych „potrzeb duchowych”. A ponieważ Jehowa jest „szczęśliwym Bogiem”, więc ci, którzy oddają Mu cześć, również mogą być szczęśliwi (1 Tym. 1:11). „Szczęśliwi ci, którzy są prześladowani ze względu na prawość” (Mat. 5:10) (zobacz akapity 2 i 3) * 2, 3. (a) Kto według Jezusa może być szczęśliwy? (b) Co omówimy w tym artykule i dlaczego jest to potrzebne każdemu z nas? 2 Czy żeby odczuwać szczęście, musimy mieć idealne warunki? Nie. W swoim kazaniu Jezus powiedział coś zaskakującego. Osoby „pogrążone w smutku” — czy to z powodu popełnionych grzechów, czy też trudnych warunków życiowych — mogą być szczęśliwe. To samo powiedział o tych, „którzy są prześladowani ze względu na prawość”, oraz o tych, którzy są ‛znieważani’ dlatego, że naśladują Chrystusa (Mat. 5:4, 10, 11). Ale jak w takich okolicznościach można odczuwać prawdziwe szczęście? 3 Jezus uczył, że szczęście nie zależy od idealnych warunków życia, ale od zaspokajania potrzeb duchowych i przybliżania się do Boga (Jak. 4:8). Jak możemy to robić? W tym artykule omówimy trzy kroki, które prowadzą do prawdziwego szczęścia. ODŻYWIAJ SIĘ POD WZGLĘDEM DUCHOWYM 4. Jaki jest pierwszy krok do prawdziwego szczęścia? (Psalm 1:1-3). 4 KROK 1: Żeby być naprawdę szczęśliwi, musimy odżywiać się pod względem duchowym. Zarówno ludziom, jak i zwierzętom do przeżycia niezbędny jest pokarm fizyczny. Ale tylko ludzie mogą przyjmować pokarm duchowy. I bardzo go potrzebują! Właśnie dlatego Jezus powiedział: „Człowiek ma żyć nie samym chlebem, ale każdym słowem wychodzącym z ust Jehowy” (Mat. 4:4). Dlatego powinniśmy czytać Słowo Boże, Biblię, codziennie. Jak zauważył pewien psalmista, „szczęśliwy jest człowiek, który (...) rozkoszuje się prawem Jehowy i uważnie je czyta dniem i nocą” (odczytaj Psalm 1:1-3). 5, 6. (a) Czego możemy się dowiedzieć z Biblii? (b) Jak czytanie Biblii może nam pomóc? 5 W Biblii Jehowa życzliwie zapewnił nam wszystkie informacje, których potrzebujemy, żeby być szczęśliwi. Dowiadujemy się z niej, jaki jest cel naszego życia. Dowiadujemy się też, jak zbliżyć się do Boga i co trzeba zrobić, żeby przebaczył nasze grzechy. Dzięki Biblii wiemy, jaka wspaniała przyszłość nas czeka (Jer. 29:11). Zawarte w niej prawdy napełniają nasze serca ogromną radością! 6 Biblia zawiera też mnóstwo praktycznych rad dotyczących życia codziennego. Jeżeli je stosujemy, zaznajemy szczęścia. Kiedy czujesz się zniechęcony różnymi problemami, staraj się poświęcać więcej czasu na czytanie Słowa Jehowy i rozmyślanie nad nim. Jezus powiedział: „Szczęśliwi są (...) ci, którzy słuchają słowa Bożego i się go trzymają!” (Łuk. 11:28). 7. Co możesz robić, żeby odnosić jak najwięcej korzyści z czytania Słowa Bożego? 7 Kiedy czytasz Słowo Boże, poświęcaj czas na to, żeby się nim delektować. Zilustrujmy to przykładem: Czy zdarzyło ci się, że ktoś przyrządził dla ciebie twoje ulubione danie, ale ponieważ się śpieszyłeś albo byłeś czymś rozproszony, to zamiast rozkoszować się każdym kęsem, bardzo szybko wszystko zjadłeś? Potem uświadomiłeś sobie, że nie miałeś możliwości nacieszyć się tą potrawą. Podobnie może być z czytaniem Biblii. Moglibyśmy czytać w takim pośpiechu, że nie delektowalibyśmy się jej treścią. Dlatego staraj się poświęcać czas na rozkoszowanie się Słowem Bożym. Wyobrażaj sobie opisywane sytuacje, staraj się usłyszeć dźwięki i głosy i rozmyślaj o tym, co czytasz. Takie czytanie Biblii pogłębi twoje szczęście. 8. Jak „niewolnik wierny i roztropny” wywiązuje się ze swojej roli? (Zobacz też przypis). 8 Jezus ustanowił „niewolnika wiernego i roztropnego”, żeby dostarczał nam pokarm we właściwym czasie, dzięki czemu jesteśmy bardzo dobrze odżywieni pod względem duchowym * (Mat. 24:45). Natchnione Słowo Boga jest głównym składnikiem wszystkich materiałów, które przygotowuje wierny niewolnik (1 Tes. 2:13). Ten duchowy pokarm pomaga nam poznać sposób myślenia Jehowy ukazany w Biblii. Dlatego czytamy Strażnicę, Przebudźcie się! i artykuły z serwisu Przygotowujemy się do zebrań odbywających się w tygodniu i w weekend. Oglądamy też miesięczne audycje JW Broadcasting®, jeśli ukazują się w naszym języku. Korzystanie z tego bogatego pokarmu duchowego to pierwszy krok prowadzący do prawdziwego szczęścia. ŻYJ ZGODNIE Z ZASADAMI JEHOWY 9. Jaki jest drugi krok do prawdziwego szczęścia? 9 KROK 2: Żeby być naprawdę szczęśliwi, musimy żyć zgodnie z zasadami Jehowy. Psalmista napisał: „Szczęśliwy jest każdy, kto boi się Jehowy, kto chodzi Jego drogami” (Ps. 128:1). Kiedy ‛boimy się Jehowy’, szanujemy Go tak bardzo, że unikamy zrobienia czegokolwiek, co Mu się nie podoba (Prz. 16:6). Z całych sił staramy się trzymać określonych przez Niego norm dobra i zła, które znajdujemy w Biblii (2 Kor. 7:1). Jeśli robimy to, co podoba się Jehowie, i odrzucamy to, czego On nienawidzi, będziemy szczęśliwi (Ps. 37:27; 97:10; Rzym. 12:9). 10. Co powinniśmy robić zgodnie z Rzymian 12:2? 10 Odczytaj Rzymian 12:2. Nie wystarczy wiedzieć, że Jehowa ma prawo ustalać, co jest dobre, a co złe. Trzeba się też stosować do podanych przez Niego zasad. Na przykład kierowca może wiedzieć, że władze mają prawo ustalać limity prędkości na drogach, ale może nie być skłonny się do nich stosować. W rezultacie jeździ szybciej, niż powinien. Stosowaniem się do zasad ustalonych przez Jehowę dowodzimy swojej wiary w to, że jest to najlepsza droga życiowa (Prz. 12:28). Tak właśnie myślał Dawid, bo powiedział o Jehowie: „Pokazujesz mi ścieżkę życia. Kiedy przebywam w Twojej obecności, przepełnia mnie radość, gdy jestem po Twojej prawej stronie, zaznaję wiecznego szczęścia” (Ps. 16:11). 11, 12. (a) Na co musimy uważać, kiedy jesteśmy zmartwieni lub przygnębieni? (b) Jak słowa z Filipian 4:8 mogą nam pomóc w wyborze rozrywki? 11 Kiedy jesteśmy zmartwieni lub przygnębieni, możemy szukać jakiegoś sposobu na odwrócenie swojej uwagi od problemów. To całkiem zrozumiałe, ale musimy być ostrożni, żeby nie zrobić czegoś, czego Jehowa nienawidzi (Efez. 5:10-12, 15-17). 12 Paweł w Liście do Filipian zachęcał chrześcijan, żeby stale myśleli o tym, co jest „prawe, czyste, miłe” (odczytaj Filipian 4:8). Co prawda Paweł nie wypowiadał się tutaj konkretnie na temat rozrywki, ale jego rada powinna wpływać na to, jak spędzamy wolny czas. Zastanów się, czy piosenki, których słuchasz, filmy, które oglądasz, książki, które czytasz, i gry, w które grasz, pasują do podanego przez niego opisu. Pomoże ci to ustalić, co jest do przyjęcia w oczach Boga, a co nie. Chcemy w swoim życiu postępować zgodnie z wysokimi miernikami ustalonymi przez Jehowę (Ps. 119:1-3). Dzięki temu będziemy mieli czyste sumienie i zrobimy kolejny krok prowadzący do prawdziwego szczęścia (Dzieje 23:1). STAWIAJ WIELBIENIE JEHOWY NA PIERWSZYM MIEJSCU 13. Jaki jest trzeci krok do prawdziwego szczęścia? (Jana 4:23, 24). 13 KROK 3: Dbaj o to, żeby wielbienie Jehowy zajmowało w twoim życiu pierwsze miejsce. Jako nasz Stwórca, Jehowa w pełni zasługuje na to, żebyśmy oddawali Mu cześć (Obj. 4:11; 14:6, 7). Dlatego najważniejszą rzeczą w naszym życiu powinno być wielbienie Go w sposób, który On akceptuje, czyli „duchem i prawdą” (odczytaj Jana 4:23, 24). Chcemy, żeby kierował nami duch święty i żeby nasza forma wielbienia była zgodna z prawdami zawartymi w Słowie Bożym. Służenie Jehowie powinno zajmować w naszym życiu pierwsze miejsce, nawet jeśli mieszkamy w kraju, gdzie nasza działalność podlega ograniczeniom lub jest zakazana. Obecnie ponad 100 naszych braci i sióstr jest więzionych tylko za to, że są Świadkami Jehowy *. Mimo to z radością robią, co mogą, żeby się modlić, studiować i mówić innym o Bogu i Jego Królestwie! Możemy być szczęśliwi, nawet kiedy jesteśmy obrzucani obelgami lub prześladowani, bo wiemy, że Jehowa jest z nami i że nas nagrodzi (Jak. 1:12; 1 Piotra 4:14). PRZYKŁAD WZIĘTY Z ŻYCIA 14. Co spotkało młodego brata z Tadżykistanu i dlaczego? 14 Przykłady wzięte z życia potwierdzają, że omówione przez nas kroki naprawdę prowadzą do szczęścia — niezależnie od tego, w jakiej jesteśmy sytuacji. Pomyślmy, co spotkało 19-letniego Dżowidona Bobodżonowa z Tadżykistanu, który odmówił odbycia służby wojskowej. 4 października 2019 roku został siłą zabrany z domu, a następnie przez kilka miesięcy był więziony i traktowany jak przestępca. Te niesprawiedliwe działania zostały nagłośnione w mediach w kilku krajach. Biciem starano się go zmusić do złożenia przysięgi wojskowej i włożenia munduru. Potem został skazany i trafił do kolonii karnej. W końcu został ułaskawiony przez prezydenta, dzięki czemu odzyskał wolność. Przez cały czas trwania tej próby Dżowidon pozostawał lojalny i szczęśliwy. Dzięki czemu? Dzięki temu, że był świadomy swoich potrzeb duchowych. Dżowidon odżywiał się pod względem duchowym, żył zgodnie z zasadami Jehowy i stawiał wielbienie Go na pierwszym miejscu (zobacz akapity 15-17) 15. Jak w trakcie uwięzienia Dżowidon odżywiał się pod względem duchowym? 15 W trakcie uwięzienia Dżowidon odżywiał się pod względem duchowym, nawet kiedy nie miał Biblii ani żadnych publikacji. Jak to możliwe? Miejscowi bracia i siostry dostarczali mu jedzenie, a na torbach, do których je pakowali, zapisywali tekst dzienny. Dzięki temu każdego dnia mógł czytać Biblię i rozmyślać nad jej treścią. Kiedy Dżowidon został uwolniony, udzielił takiej rady osobom, które nie przechodziły jeszcze ciężkich prób: „Musicie jak najlepiej korzystać z wolności i pogłębiać wiedzę o Jehowie, czytając Jego Słowo i nasze publikacje”. 16. Na czym Dżowidon skupiał swoje myśli? 16 Nasz brat żył zgodnie z zasadami Jehowy. Nie pielęgnował niewłaściwych pragnień i nie robił tego, co złe, ale skupiał się na Jehowie i na tym, co On ceni. Dżowidon podziwiał dzieła stwórcze Jehowy. Każdego ranka budził go śpiew ptaków, a nocą obserwował księżyc i gwiazdy. Powiedział: „Te dary od Jehowy mnie zachęcały i sprawiały, że czułem się szczęśliwy”. Kiedy jesteśmy wdzięczni za to, co Jehowa nam daje pod względem duchowym i fizycznym, nasze serce przepełnia radość, która dodaje nam sił do trwania. 17. Jaki będzie rezultat naszej wytrwałości, jeśli znajdziemy się w podobnej sytuacji jak Dżowidon? (1 Piotra 1:6, 7). 17 Poza tym Dżowidon na pierwszym miejscu stawiał wielbienie Jehowy. Wiedział, jak ważna jest lojalność wobec prawdziwego Boga. Jezus powiedział: „To Jehowę, swojego Boga, masz czcić i tylko dla Niego masz pełnić świętą służbę” (Łuk. 4:8). Oficerowie i żołnierze nalegali, żeby Dżowidon porzucił swoją religię. Ale on każdego dnia i każdej nocy żarliwie się modlił i prosił Jehowę o pomoc, żeby się nie poddać i dochować wierności. Mimo niesprawiedliwości, która go spotkała, nie poszedł na kompromis. W rezultacie ma teraz niezwykły powód do radości, bo zyskał coś, czego nie miał, zanim go aresztowano, bito i uwięziono — „wypróbowaną wiarę” (odczytaj 1 Piotra 1:6, 7). 18. Co nam pomoże zachowywać szczęście? 18 Jehowa wie, czego potrzebujemy, żebyśmy byli naprawdę szczęśliwi. Jeśli będziesz stosował trzy kroki omówione w tym artykule, pozostaniesz szczęśliwy nawet mimo trudnych okoliczności. Wtedy również ty będziesz mógł powiedzieć: „Szczęśliwy jest lud, którego Bogiem jest Jehowa!” (Ps. 144:15). PIEŚŃ 89 Słuchaj i zgodnie z tym żyj Transfuzja krwi to zabieg często ratujący życie, niezbędny nie tylko ofiarom wypadków, ale także cierpiącym na szereg poważnych chorób. Kiedy konieczna jest transfuzja krwi lub preparatów krwiopochodnych? Kiedy lekarz nie ma prawa przeprowadzić transfuzji krwi, nawet w celu ratowania życia? Czy rodzice mają prawo odmówić zgody na przetoczenie krwi u dziecka? Transfuzja krwi i/lub preparatów krwiopochodnych: kiedy jest konieczna? Transfuzja krwi to przetoczenie pewnej ilości krwi lub preparatów krwiopochodnych w celu uzupełnienia jej niedoborów, po uprzednim uzyskaniu zgody pacjenta na zbieg. Według danych serwisu w Polsce każdego roku wykonuje się nawet 2 miliony transfuzji krwi lub preparatów krwiopochodnych. >>> Chcesz wiedzieć więcej o transfuzji krwi? Oglądaj o godzinie "Szpital" na antenie TVN! Transfuzja krwi lub preparatów krwiopochodnych: kiedy jest konieczna? Organizm człowieka potrafi sobie poradzić z utratą niewielkiej ilości krwi - wówczas w ciągu kilku tygodni wytwarza nowe czerwone krwinki. Jeśli jednak doszło do utraty większej ilości krwi, transfuzja jest jedynym sposobem na szybkie uzupełnienie jej niedoboru, a tym samym na uratowanie życia. W związku z tym decyzja o transfuzji krwi podejmowana jest w przypadkach, gdy pacjent nie może być leczony w żaden inny sposób, a korzyści z zabiegu są większe od ryzyka związanego z ewentualnymi powikłaniami. Transfuzja krwi pełnej to zabieg, który przeprowadza się bardzo rzadko ze względu na ryzyko pojawienia się odczynów związanych z podaniem zbędnych elementów. W związku z tym transfuzję krwi pełnej przeprowadza się tylko w kilku przypadkach: masywnego krwotoku, czyli gdy doszło do nagłej i znacznej utraty krwi (30-60%) zabiegów chirurgicznych przy dializie i krążeniu pozaustrojowym przy przetoczeniach wymiennych Zwykle przetacza się tylko te składniki krwi, których niedobór został stwierdzony. 1. Transfuzja koncentratu krwinek czerwonych (KKCz) Przetaczanie krwinek czerwonych stosuje się w celu leczenia anemii (niedoboru czerwonych krwinek). Organizm anemika nie produkuje czerwonych krwinek w ilości wystarczającej do przenoszenia tlenu, który jest niezbędny do prawidłowego funkcjonowania organizmu. Tego typu transfuzja krwi może być również potrzebna u pacjenta, który przechodzi chemioterapię. Syntetyczne związki chemiczne używane w celu zwalczania chorób nowotworowych (w tym raka krwi) mogą bowiem osłabić zdolność organizmu do produkcji nowych czerwonych komórek krwi w trakcie leczenia. Ponadto przetoczenie krwi może być konieczne w przypadku krwawiących wrzodów, guzów żołądkowo-jelitowych. 2. Transfuzja krwinek białych Krwinki białe podaje się w przypadku zagrażającemu życiu niedoboru granulocytów (krwinek białych - leukocytów- zawierających ziarnistości) czy zespole leukopeniczno -zakażeniowym. 3. Transfuzja koncentratu krwinek płytkowych (KKP) W przypadku małopłytkowości, tj. w sytuacji niedoboru płytek krwi, lub gdy płytki krwi nie funkcjonują prawidłowo, konieczna jest transfuzja koncentratu krwinek płytkowych. 4. Preparaty osoczowe stosuje się w przypadku krwawień u chorych ze skazą krwotoczną, także tą wrodzoną (np. w leczeniu hemofilii, choroby von Willebranda) - wówczas stosuje się koncentraty czynników krzepnięcia chorób o podłożu immunologicznym, w profilaktyce konfliktu serologicznego między matką a płodem, w celu zapobiegania niektórym chorobom zakaźnym i w zespołach niedoboru przeciwciał - jest to wskazanie do przetoczenia immunoglobulin hipoproteinemii (niedobiałczenia krwi), czyli stanach niedoboru białek w tkankach i narządach, oraz hipoalbuminemii, czyli w sytuacji zmniejszenia albumin w osoczu. Wówczas niezbędne jest przetoczenie albumin Jeśli lekarz zamierza przeprowadzić transfuzję krwi u pacjenta, powinien wyjaśnić mu, dlaczego taki zabieg jest konieczny. Powinien przedstawić także możliwe alternatywy, oraz poinformować, że ma możliwość odmowy. Pacjent powinien wyrazić zgodę na transfuzję na piśmie. Jeśli u danego pacjenta konieczne było przetoczenie krwi, np. w wyniku wypadku, bez możliwości zapytania go o zdanie, po zabiegu lekarz powinien wyjaśnić mu powody transfuzji i dostarczyć te informacje w formie dokumentacji medycznej. Autotransfuzja krwi - kiedy może być konieczna? Autotransfuzja, czyli przetaczanie choremu jego własnej, pobranej uprzednio krwi, może być konieczna podczas planowych zabiegach naczyniowych, urologicznych, kardiochirurgicznych, ortopedycznych, ginekologicznych i innych. Rezygnacja z przetoczenia krwi ze względów religijnych Zdarzają się przypadki, kiedy, mimo konieczności przeprowadzenia transfuzji krwi, pacjent nie zgadza się na zabieg. Dotyczy to przede wszystkim Świadków Jehowy, którzy nie godzą się na przetaczanie krwi pełnej i jej elementów nawet w sytuacji zagrożenia życia. Warto wiedzieć, że lekarz, który przetoczy krew choremu świadkowi Jehowy nie informując go o tym, może być pociągnięty do odpowiedzialności karnej nawet, jeśli zabieg był konieczny dla ratowania życia, np. w przypadku krwotoku podczas operacji. Lekarz nie powinien przetaczać krwi choremu, gdy ten: jest pełnoletni i świadomy ciążącego na nim obowiązku odpowiedzialności za swoje życie i zdrowie został poinformowany przez lekarza o wszystkich konsekwencjach rezygnacji z transfuzji podjął decyzję w sposób wolny, ufając, że w ten sposób wypełnia nakaz moralny swojej religii Brak zgody wymaga pisemnego oświadczenia pacjenta. Brak zgody rodziców na transfuzję krwi u dziecka Według prawa międzynarodowego - zapisów Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka i Europejskiej Konwencji Praw Człowieka - lekarz może podjąć działania w celu ratowania życia dziecka, nawet wbrew woli rodziców, motywowanej względami religijnymi. Co więcej, lekarz może wbrew woli rodziców chronić prawa dziecka do zdrowia, nawet gdyby nie było bezpośredniego zagrożenia dla jego życia. Bibliografia: Szczepaniak L., Etyczne aspekty rezygnacji z przetoczenia krwi ze względów religijnych, "Medycyna Praktyczna" 2010, nr 2Medycyna a prawa człowieka, przeł. Kaczyńska I., Wydawnictwo Sejmowe, Warszawa 1996 „Uzyskanie zgody od pacjenta jest kluczowe. Stanowi nie tylko obowiązek prawny ale też nakaz moralny. Prawo pacjenta do wyrażenia zgody jest prawem człowieka. Wola pacjenta wobec profesjonalnej opinii lekarza znajduje się wyżej. Za zgodą stoi jednak obowiązek dostarczenia informacji. Przez zgodę, którą wyraża pacjent przyjmuje i akceptuje niezawinione przez lekarza ryzyko zabiegu. Niestety w praktyce często pacjent wyraża swoją wolę nie mając informacji dotyczących alternatyw.” dr Sylwia Spurek, Zastępczyni Rzecznika Praw Obywatelskich, otworzyła seminarium o ochronie autonomii pacjenta, o możliwości decydowania przez nas o tym, jak będzie wyglądać nasz proces leczenia, gdy stracimy świadomość. „Pacjent poprzez wyrażenie zgody mówi, że poddaje się zabiegowi mając przeświadczenie, że to jest dla niego dobre. Ale musi mieć odpowiednie kwalifikacje psychiczne, musi mieć przekonanie, że wie co robi. Podobnie postrzega się odmowę pacjenta. Jego kwalifikacje psychiczne muszą być takie same – musi mieć pewność tego co czyn. Te sytuacje dotyczą każdego z nas. To nie jest problem jedynie prawny czy lekarski. To nas wszystkich dotyczy. Każdy może być pacjentem” - mówiła. Często lekarze pytają rodzinę dorosłego pacjenta, który jest nieprzytomny o zgodę, taka procedura nie ma jednak podstawy prawnej. Za każdym razem lekarz powinien się zwrócić do sądu. Ale czy lekarz powinien skupić się na procedowaniu o zgodach czy leczyć, ratować życie lub zdrowie pacjenta? Co to oznacza zgoda pacjenta w praktyce? O tych aspektach mówiła prof. Joanna Haberko, Prodziekan ds. kształcenia i współpracy z otoczeniem z Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Pacjent ma prawo do decyzji dotyczących podania krwi, podtrzymania funkcji życiowych przez odpowiednią aparaturę, czy nawet karmienia. Prawo do decydowania o sobie samym nie gaśnie z momentem utraty świadomości przez pacjenta. Dlatego lekarz, działając zgodnie ze standardem wykształconym w orzecznictwie Sądu Najwyższego, powinien uwzględniać wolę pacjenta wyrażoną przed utratą świadomości. Z uwagi na to, że istniejące rozwiązanie wydaje się nie odpowiadać potrzebom praktyki, w doktrynie postuluje się wprowadzenie specyficznych rozwiązań, dotyczących pełnoletniego pacjenta niekompetentnego, które zagwarantowałyby ochronę jego autonomii, takich jak: 1. testament życia – w którym pacjent może zażądać aby lekarze nie podejmowali leczenia przedłużającego umieranie 2. pacjent powołuje pełnomocnika na wypadek gdy sam nie jest w stanie decyzji podjąć. W orzeczeniu Sądu Najwyższego w sprawie członka społeczności Świadków Jehowy uznano, że oświadczenie wyrażone na wypadek utraty przytomności jest dla lekarza, jeśli zostało złożone świadomie, wiążące. W praktyce lekarz nie ma jednak pewności czy oświadczenie nie zostało odwołane, czy jest wydane przez odpowiedni podmiot, czy osoba miała kompetencje aby to oświadczenie złożyć. Dyskusja dotycząca tej problematyki koncentruje się wokół kilku aspektów: - dopuszczalności takich oświadczeń - ich zakresie - ich formie „Lekarz ma ratować” Pani Profesor Haberko mówiła o pytaniach, które musi postawić sobie prawodawca regulując wspomnianą problematykę. Dopuszczenie tego rodzaju oświadczeń pro futuro, w szczególności testamentu życia może oznaczać dla lekarza zakaz podejmowania działań leczniczych. Wymaga to przewartościowania zasad moralnych lekarzy, którzy kierują się zasadą niesienia pomocy. Co zrobić w sytuacji kiedy lekarz nie zgodzi się z wolą pacjenta? Co zrobić jeśli lekarz ma podejrzenie że pacjent może zmienić zdanie? Czasem pacjent nie jest w stanie zrozumieć języka lekarza. Co chcemy rozstrzygnąć? Jeśli ustanowimy pełnomocnika, to czy jego decyzje są ważniejsze od moich? Czy może równoważne? Czy mogę odwołać pełnomocnictwo? Co w sytuacji kiedy się z nim nie zgadzam? Gdzie w tym wszystkim jest lekarz? Czy jest konieczność regulacji? „Na zgromadzenie Świadków Jehowy wpadł nożownik i ugodził nożem jedną z wiernych. Złożyła ona oświadczenie o zaniechaniu przetaczania krwi. To był dla nas problem. Wolę pacjentki podtrzymano. Coraz więcej jest spraw dotyczących błędów lekarskich. Szpital lawinowo zasypuje sąd wnioskami o wyrażenie zgody na zabiegi. Kwestię zgody pacjenta często podważają członkowie rodzin. Rodzina kontestuje zakończenie hospitalizacji, przekazania do leczenia ambulatoryjnego. To oczywiście jest w pełni nieuprawnione, ale to jest problem dla szpitali ale też dla lekarzy” - przedstawił Szymon Rajski, Pełnomocnik Dyrektora Szpitala Wojewódzkiego w Poznaniu ds. Praw Pacjenta, Szpital Wojewódzki w Poznaniu. Jego zdaniem olbrzymia odpowiedzialność spoczywa na lekarzu i jego obowiązku do przekazaniu pacjentowi pełnej informacji. Obowiązkiem lekarza jest ratowanie życia i zdrowia człowieka oczywiście z poszanowaniem woli pacjenta. Ale czasem powinny być podejmowane decyzje przez kolegialne gremia lekarskie. Pełnomocnik jest jakimś rozwiązaniem choć pozostają wątpliwości, w jakim zakresie takie pełnomocnictwo miałoby obowiązywać. „Jeśli nie będziemy mieli zunifikowanej bazy danych, rejestrów to nie będziemy w stanie mieć pewności czy to jest na pewno wola pacjenta” – dodał Mariusz Kończak, Administrator Bezpieczeństwa Informacji w Wojewódzkiej Stacji Pogotowia Medycznego w Poznaniu. Czy w praktyce regulacje są potrzebne? Praktycy z zakresu medycyny ratunkowej nie zawsze mają czas rozważać czy pacjent wyraża zgodę czy nie. „Mamy dwie opcje w przypadku odmowy – odmowy przyjęcia pomocy lub przewiezienia do szpitala. Czasem osoby z tego korzystają. Ale jedynie w sytuacjach, kiedy wiemy że pacjent jest w pełni świadomy, albo życiu nie zagraża niebezpieczeństwo jesteśmy w stanie respektować jego wolę. Często posiłkujemy się pomocą policji aby przewieźć pacjenta do szpitala gdzie dopiero po odpowiedniej diagnostyce może taką wolę wyrazić. Ale w ratownictwie medycznym nie ma pacjent pełnej informacji na temat swojego stanu zdrowia ani o wszystkich konsekwencjach. Ratownik nie stawia diagnozy więc nie może przekazać pełnej informacji więc pacjent nie jest w stanie decyzji podjąć i wyrazić zgody. Stworzenie jednego prawa dla wszystkich moim zdaniem nie jest możliwe. Praktyka pokazuje że każdy przypadek jest inny” mówił Aleksander Pawlak, Zastępca Dyrektora ds. Ratownictwa Medycznego, Wojewódzka Stacja Pogotowia Medycznego w Poznaniu. A jak działają lekarze? Jaka jest praktyka? Czy oświadczenia są uwzględniane? Lekarze często twierdzą, że zgoda wydana przez sąd nie ma sensu. Bez opinii biegłego sąd jej nie wyda. I tak decyzję podejmuje lekarz. Problem wiąże się również z bezpieczeństwem prawnym lekarzy. Prawnicy i lekarze patrzą na te zagadnienia inaczej. „Prawnik powie, że lekarz powinien rozstrzygnąć, czy wola pacjenta jest świadoma. Ale i usłyszę, że dobrze byłoby porównać to z jakąś skalą świadomości” – mówił prof. dr hab. Jędrzej Skrzypczak, Wielkopolska Izba Lekarska – „Często słyszę oczekiwania od lekarzy – czy mógłby Pan mi podać algorytm postępowania z pijanym człowiekiem który ma uraz głowy? Jak postąpić w tej sytuacji kiedy pacjent chce iść do domu?” Pacjent często nie rozumie co podpisuje. W przypadku pacjentów przewlekłych – z nimi jest ogromny problem ponieważ na każdą procedurę musi być wyrażona zgoda. Tych zgód jest kilka, do każdej dołączony plik dokumentów. Lekarze często sami nie mogą się zorientować. „Usiłowałem sprawdzić czy pacjent czyta te dokumenty? NIE” – powiedział Prof. prof. dr hab. Jerzy Sowiński, Przewodniczący Okręgowego Sądu Lekarskiego, Wielkopolska Izba Lekarska. Są dwie przyczyny: 1. to bardzo skomplikowane formuły, napisane językiem prawniczo-medycznym 2. pacjenci wiedzą, że tego nie zrozumieją. Praktycznie często nie mają ze sobą okularów, nie widzą, a - wstydząc się - nie pytają. Ale jest też wiele przypadków analfabetyzmu w Polsce, te osoby w ogóle nie czytają. Komunikują się poprzez telewizję. Często pacjent, jeśli lekarz mówi do niego ogólnie, przedstawiając procedury medyczne – na wszelki wypadek nie rozumiejąc powie NIE. Ale jeśli doda się odrobinę empatii, wchodząc w problem szczegółowo – zmieniają decyzję. Zdaniem Pana Profesora rozsądnym jest powołanie pełnomocnika pacjenta. Z jakiego powodu pełnię zawód zaufania publicznego? To pytanie zadał sobie jeden ze słuchaczy – lekarz. „Pacjent powierza lekarzowi to co najcenniejsze - zdrowie i życie. Wtedy, kiedy następuje zagrożenie życia – jesteśmy w komfortowej sytuacji bo mogę ją zauważyć albo nie. Większość lekarzy po prostu nie zauważa tej karteczki. Konieczne jest rozróżnienie obszaru kiedy mamy czas na podejmowanie decyzji i kiedy ratujemy życie a sytuacja jest dla nas jasna. To właśnie jest zawód zaufania publicznego.” Razem z tym oświadczeniem musimy kojarzyć temat tajemnicy lekarskiej, która ostatnio jest poddawana dużej próbie. Zmiękczanie tej tajemnicy godzi w pacjenta. A takie zmiany w ustawie zostały wprowadzone, dodał uczestnik dyskusji. Celem działania lekarza jest ochrona zdrowia i życia człowieka. Czy takie oświadczenia pro futuro nie pozbawiają zawodu lekarza celu? W ocenie mec. Rajskiego oświadczenia pro futuro mogłyby zaburzyć sens pracy lekarza. Rozwiązaniem może być wprowadzenie wyjątkowości sytuacji honorowania takich oświadczeń. Lekarze przede wszystkim niosą pomoc i to jest obarczone misją i ogromną odpowiedzialnością. „Lekarz opowiadał mi jak musiał patrzeć jak młoda pacjentka umierała bo względy religijne nie pozwalały jej na żadne ingerencje. Mimo tego że wiedział jak jej pomóc – musiał patrzeć jak umiera. Postąpił zgodnie z prawem i przepisami” – mówił prof. Skrzypczak Nadal pozostają pytania: Czy uznawać oświadczenia pacjenta i w jakich sytuacjach? Czy stworzyć centralny rejestr takich oświadczeń, które byłyby weryfikowane? Czy powołać pełnomocnika pacjenta? O tym, że przedmiot dyskusji seminaryjnych ma niebywale doniosłe praktyczne znaczenie dla każdego z nas świadczy duża frekwencja podczas spotkania i ożywiona dyskusja. Mamy nadzieję, że wnioski z niej płynące będą stanowić nie tylko istotny głos w debacie publicznej, ale także znajdą przełożenie na przygotowywane rozwiązania prawne.

czy świadek jehowy może być lekarzem